Euthanasie Eluana brengt Italië op de rand van institutionele crisis

In landen waar de katholieke kerk nog veel explicieter aanwezig is dan in België, kan het euthanasie-debat soms voor heel wat beroering zorgen. Zo ook in Italië, waar de zaak rond Eluana Englaro al tien jaar zorgt voor een hevige juridische en politieke strijd.

Eluana Englaro lag al 17 jaar in coma en werd, op vraag van haar vader, begin februari overgebracht naar een ziekenhuis in Udine waar ze mocht sterven. De rechtse regering-Berlusconi keurde daarop een spoeddecreet goed om de stopzetting van de voeding te verhinderen. De Italiaanse president Giorgio Napolitano weigerde echter het nooddecreet te onderteken, en daarom besliste Berlusconi het parlement in te schakelen. Door de tegenstelling tussen gerecht en president enerzijds en de regering-Berlusconi anderzijds, flirtte Italië met een institutionele crisis.

Op 9 februari kwam dan het bericht dat Eluana was overleden. De ouders van Eluana, die zwaar gekant zijn tegen religieuze begrafenissen, waren niet aanwezig bij de plechtigheid.

Het Italiaanse gerecht bekijkt nu of de vader van Eluana vervolgd kan worden voor moord op zijn dochter. Er zijn ook onderzoeken gestart naar veertien andere personen, onder wie de anesthesist en meerdere verplegers.

bron: http://www.demorgen.be

25 Belgen per dag laten een officiële wilsverklaring registreren

Sinds 1 september 2008 kunnen mensen in België een officiële wilsverklaring laten registreren bij hun gemeentebestuur. Meer dan 4500 Belgen hebben dat ook al gedaan, zo blijkt uit cijfers van de FOD Volksgezondheid die de gratis krant De Zondag kon inkijken. Gemiddeld betekent dat 25 mensen per dag. Leen Coene van Volksgezondheid spreekt van een succes, en concludeert dat er heel wat vraag geweest moet zijn naar een dergelijke procedure, waar geen notaris of huisarts aan te pas komt.

De wilsverklaring moet in het bijzijn van twee getuigen worden opgesteld en blijft vijf jaar geldig. Zij is trouwens enkel rechtsgeldig als de patiënt in een onomkeerbare coma ligt, en laat geen ruimte voor specificaties of nuanceringen.

bron: De Zondag, 1 maart 2009

Luxemburg geeft groen licht voor euthanasie

Sinds eind vorig jaar is Luxemburg het achtste land ter wereld dat een wettelijke regeling heeft over euthanasie, na Nederland, Zwitserland, België, de VS-staten Oregon en Washington, Andalusië en Thailand. De Luxemburgse wet was al een keer goedgekeurd in februari van 2008, maar het had nog heel wat voeten in de aarde voor er een definitieve versie werd aanvaard. De Raad van State bleef maar wijzingen vragen, groothertog Henri wou de wet niet ondertekenen, en het Vaticaan riep de Luxemburgse parlementsleden op om tegen de wet te stemmen.

Het Luxemburgse parlement was echter vastbesloten. Middels een grondwetswijziging werd de macht van de groothertog ingeperkt, en de aanmaningen van de paus misten hun effect: de euthanasiewet werd in december 2008 nipt goedgekeurd.

bron: http://www.demorgen.be

Opnieuw wachtrijen aan Vlaamse scholen

ANTWERPEN – In verschillende steden in Vlaanderen staan er opnieuw wachtrijen van ouders die hun kind willen inschrijven. De grootste problemen doen zich voor in Brussel en Antwerpen, maar er zijn ook inschrijvingsfiles in Leuven.
De decreetwijziging waardoor lokale overheden zelf hun inschrijvingsbeleid kunnen vormgeven, zogt voor grote regionale verschillen. Volgens Vlaams minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke (SP.A) ligt een gebrek aan onderlinge afspraken tussen de scholen aan de basis van de wachtrijen.

Alle steden hebben een eigen aanpak van het inschrijvingsbeleid. Gent is de voorbeeldstad, zo zegt een woordvoerder van Vandenbroucke. Er staan geen rijen omdat daar in het Lokaal Overlegplatform (LOP) werd beslist dat alle scholen een centraal inschrijvingsregister gaan gebruiken.

Ouders kunnen zich op het internet aanmelden om hun kind in te schrijven en creëren zo een virtuele wachtplaats, waardoor het niet nodig is om voor de school te kamperen.

De bedoeling was om dergelijk systeem ook in Antwerpen in te voeren vanaf dit jaar, maar de scholen kwamen niet tot een onderling akkoord. Daardoor blijft ‘wie eerst komt, eerst maalt’, de regel. Het resultaat is dat er al sinds dinsdag aan een lagere school in Borgerhout ouders kamperen, zegt Antwerps schepen van Onderwijs Robert Voorhamme (SP.A).

Hun actie vond navolging in de stad Antwerpen in een drietal andere lagere scholen en sinds zaterdag staan er ook wachtrijen aan populaire middelbare scholen zoals het Sint-Lievenscollege. Verwacht wordt dat in de loop van zondag er nog meer ouders voor de schoolpoorten zullen postvatten.

Voorhamme betreurt dat het LOP in Antwerpen niet tot een compromis kon komen, met alle gevolgen vandien. Hij besliste alvast om in het stedelijk onderwijs de ouders binnen te laten wachten om de hele martelgang wat menselijker te maken.

Sommige scholen in Antwerpen openen hun deuren zondagavond om middernacht al om te starten met de inschrijvingen. Dat kan immers officieel vanaf 2 maart en bepaalde instellingen nemen die datum onder druk van de wachtrijen nogal letterlijk op.

In Brussel zijn de wachtrijen mogelijk nog langer dan in Antwerpen omdat ook daar geen concrete afspraken zijn gemaakt. In Leuven werd er een mini-overeenkomst gemaakt in de secundaire scholen van het vrij onderwijs. In de lagere scholen is het daardoor ook kamperen geblazen.

In Antwerpen zou er alvast binnen het LOP gewerkt worden aan een oplossing tegen volgend jaar.
Kld, DS – 1 maart 2009

‘Dit zijn geen gelijke onderwijskansen’

De ouders die dagen voor de poort van het Sint-Jan Berchmanscollege in Brussel kampeerden, zijn niet te spreken over de inschrijvingen. ‘Dit systeem geeft macht aan ouders met geld en tijd.’

Zwerfwagens en busjes nabij de schoolpoort van het Sint-Jan-Berchmanscollege in Brussel. Dranghekken voor het geval dat de sfeer wat grimmiger zou worden. En een lange rij jonge ouders.

Zeventien dagen geleden vatten de eersten hier post. Er werden een wachtlijst en een reglement opgesteld: wie langer dan twaalf uur onaangekondigd afwezig bleef, werd van de lijst geschrapt. De hele procedure werd opgevolgd door een gerechtsdeurwaarder.

Fred Dejonckheere kon als eerste zijn zoontje Achiel inschrijven. Zijn vriend Raoul kampeerde zeventien dagen voor de schoolpoort. ‘Ik zit nu met een heel dubbel gevoel. Ik ben natuurlijk opgelucht: het is gelukt, hij is binnen. Maar ik ben zeker niet trots op wat ik hiervoor heb gedaan. Dit systeem dwong ons hiertoe.’

‘Ongelooflijk dat dit in het geciviliseerde België kan gebeuren,’ zucht Steven Verhasselt, die een week voor de poort kampeerde. ‘Met deze voorrangsregels krijgen alleen de ouders die zich twee weken kunnen vrijmaken een kans. Maar niet iedereen heeft de tijd of de middelen. Sommige ouders sliepen comfortabel in een gehuurde mobilhome, anderen hebben twee weken in een tent geslapen. Eén moeder is daardoor met een longontsteking naar het ziekenhuis gebracht. Dit zijn geen gelijke onderwijskansen.’

‘Wij geloofden dat degelijk Nederlandstalig onderwijs in hartje Brussel vanzelfsprekend was, maar dat is het dus niet’, zegt een ouderpaar dat twaalf dagen voor de poort kampeerde.

‘Ons kind mocht zeker niet in een concentratieschool belanden. Als er te weinig Nederlandstalige kinderen in een klas zitten, daalt de kwaliteit van het onderwijs. Het is geruststellend om hier te zien hoeveel ouders begaan zijn met degelijk, Nederlandstalig onderwijs voor hun kind. Een school is geen goedkope babysit. Het is elementair in de opvoeding.’

Het laatst in de rij staat Leila Maher. Ze nam speciaal het vliegtuig uit New York om haar zonen in te schrijven. Maher woont tijdelijk met haar gezin in het buitenland, maar komt binnenkort weer in Brussel-centrum wonen.

‘Dit is een pervers systeem. Kinderen uit de buurt zouden toch voorrang moeten krijgen?’ Maher vreest dat ze haar zonen door de geringe capaciteit in de Nederlandstalige scholen in een Franstalige school zal moeten inschrijven. ‘De Rand is geen optie, want dan moet ik elke dag twee uur vroeger opstaan om de files te trotseren. Je zou bijna willen dat je niet gestudeerd had, dan kreeg je misschien voorrang.’

Af en toe kwam er ook iemand aanwaaien die niet had gekampeerd, maar toch op een miraculeus vrijgekomen plekje hoopte. Directeur Luc De Coninck stelde hen meteen teleur: ‘Er zijn nog nul vrije plaatsen. In deze voorrangsronde mag ik maar 45 procent Nederlandstaligen en 30 procent GOK-leerlingen (kinderen die vallen onder het decreet Gelijke Onderwijskansen) toelaten. Ik kan u op een wachtlijst zetten tot eind maart. Daarna vervalt de lijst en moet u weer aanschuiven op 4 mei, voor de tweede inschrijvingsronde.’

De Coninck hoopt dat er snel een oplossing komt. ‘Maar een consensus in Brussel vinden is niet eenvoudig. Er zijn helaas nog te veel verschillende visies.’
Lennie Stinissen, DS – 3 maart 2009